Petrić motivira svoj pokušaj deheleniziranja filozofije i kršćanske teologije činjenicom da su oko četiri stotine godina nakon »starih teologa«, koji su bili pod utjecajem Platonove filozofije, skolastički teolozi počeli u teologiju uvoditi Aristotelovu filozofiju i uzimati njegove »bezbožnosti« kao temelje vjere. Ispričava ih što nisu poznavali niti mogli poznavati stare teologe jer nisu znali grčki i stoga su im bili nepoznati Platonovi i Aristotelovi izvorni tekstovi u kojima se ti stari mudraci spominju. Ne oprašta im, međutim, što su (...) pokušali »bezbožnošću poduprijeti pobožnost«. Stoga Petrić nastoji pokazati da je Aristotel našao sve problemske motive svoje metafizike, fizike i etike u prastarih egipatskih i kaldejskih mudraca, i to najvećim dijelom posredovanjem Platona. Isto tako nastoji pokazati kako je spomenute probleme Aristotel preformulirao, pretumačio u duhu starogrčkog jezika i duha, ali djelomično i prešućivao.Heideggerov analogni noviji pokušaj dehelenizacije filozofije i kršćanske teologije polazi od teze o »zaboravu pitanja o bitku«, odnosno o »smislu bitka«. Taj »zaborav« skrivila je tradicionalna metafizika koja je tretirala bitak kao »najopćenitiji« i stoga »najrazumljiviji« pojam i na taj način dispenzirala filozofiju da ponovo promišlja pitanje o bitku. Pitanje o bitku blokirala je metafizika i time što je bitak tretirala kao »biće« i navela teologiju da i Boga tretira kao »biće«, doduše kao »najviše«, ali ipak kao biće. To je omogućilo da se teologija razumije kao »pozitivna« znanost i time se uvrsti među druge »pozitivne« znanosti. Heideggerov motiv da »destruira« tradicionalnu metafiziku jest da usmjeri mišljenje prema njegovoj zaboravljenoj bitnoj zadaći, a time i teologiju da se, oslobođena od tradicionalne metafizike, uputi novim putovima.Najnoviji poticaj kritičkom tematiziranju dehelenizacije kršćanske vjere, i uopće europskog duha, dao je teolog i sadašnji papa Joseph Ratzinger, posebno u svom predavanju na Sveučilištu u Regensburgu, u kojem je desetak puta kritički apostrofirao dehelenizaciju. Podvrgnuo je kritici tri vala dehelenizacijskog programa u kršćanskoj teologiji: od izgona metafizike iz teologije u Reformaciji, preko historiziranja u liberalnoj teologiji 19. i 20. stoljeća, do brisanja tragova helenizacije kršćanske vjere u ideji inkulturacije. Ratzinger podvrgava kritici ograničavanje uma , započeto matematizacijom europske znanosti u renesansnom platonizmu, koje je Kant kanonizirao. Posljedice toga ograničavanja uma nisu relevantne samo za kršćanstvo koje teži suprotnome, tj. proširenju uma , nego i za zapadnoeuropski duh u cjelini.Petrić’s attempt at dehellenizing philosophy and Christian theology was motivated by the fact that about four centuries after the “ancient theologians”, who were influenced by Plato’s philosophy, scholastic theologians began to introduce Aristotle’s philosophy into theology and adopt his “impieties” as the foundations of faith. He justifies their ignorance and inability to learn about the ancient wise men by the fact that they had no knowledge of Greek and were thus not familiar with the original texts of Plato and Aristotle in which the wise men were mentioned. He does not forgive them, however, for trying to “support piety by impiety”. Thus Petrić attempts to demonstrate how Aristotle found all the problem motives of his metaphysics, physics and ethics in the wise men, drawing mostly upon Plato. He also attempts to show how Aristotle reformulated the mentioned problems, reinterpreted them in the spirit of the old Greek language and thought, but also ignored some of them.Heidegger’s more recent similar attempt at dehellenizing philosophy and Christian theology is grounded on a thesis of the “neglect of the question of being” – that is, the “meaning of being”. This “neglect” is the result of traditional metaphysics which treated being as “the most general” and thus “the most understandable” notion, and in such a way dispensed philosophy to reconsider the question of being. The question of being was blocked by metaphysics in that it treated being as an “entity”, prompting theology to treat God as an “entity” as well, though “the supreme” but still an entity. This led to the understanding of theology as a “positive” science and its eventual classification among the “positive” sciences. Heidegger’s motive to “destroy” traditional metaphysics is to stream thought towards his forgotten major goal, and thus prompt theology, once freed from traditional metaphysics, to seek new strands.The most recent attempt at critical thematization of dehellenization of Christian faith and European spirit in general has been made by the theologian and present pope, Joseph Ratzinger, particularly in his lecture delivered at the University in Regensburg in which he repeatedly criticized dehellenization. Three stages of dehellenization program in Christian theology are the subject of his criticism: from the banishment of metaphysics from theology in the Reformation, through historization in liberal theology of the nineteenth and twentieth century to the erasing of the traces of Hellenization of Christian faith in the idea of inculturation. He also argues against mind limitation started by mathematization of European science in Renaissance Platonism and canonized by Kant. The consequences of mind limitation are not only relevant to Christianity which strives towards the very opposite – broadening of the mind , but to the Western spirit on the whole. (shrink)

Der Mittelmeerraum stellt den Geburtsort der europäischen Philosophie dar. Die Philosophie wurde dort immer wieder marginalisiert, zuletzt nach dem Ende der Renaissance. In diesem Aufsatz werden die möglichen Ursachen dieser Marginalisierung hinterfragt. Diese war das Resultat des fortschreitenden christlichen und moslemischen Dogmatismus und der rigiden Kontrolle über die Philosophie. Doch die Geburt der neuzeitlichen Philosophie zeitigt auch eine Ablösung des dominanten Paradigmas durch die Priorität der Quantifizierung, was sowohl die neuzeitliche Wissenschaft als auch die Hauptlinie der neuzeitlichen und modernen Philosophie (...) charakterisiert. Die Tatsache, dass N. Abbagnano auch in Italien eine sekundäre Rolle gegenüber M. Heidegger spielt, provoziert weitere Fragen über das Schicksal der Philosophie im Mittelmeerraum. (shrink)

Tijekom svoje kratke filozofske profesure na Bečkom sveučilištu i u plemićkom zavodu Collegium Theresianum , ali i potom dok je bio profesorom teologije u Beču, isusovac Josip Zanchi, riječki plemić, četiri je puta tiskao svoj udžbenik Physica particularis, koji je sadržavao raspravu iz meteorologije. U svim je tim izdanjima izlaganje o uzroku dúge započeo povijesnom bilješkom, u kojoj je sažeto prikazao de Dominisov, Descartesov i Newtonov doprinos objašnjenju dúge. Potraga za Zanchijevim izvorom u optičkim i prirodnofilozofskim djelima objavljenim nakon (...) Newtonova djela Opticks otkrila je tri newtonovca koji su također spomenuli de Dominisa: Henryja Pembertona, Voltairea i Antonija Genovesija. Njima treba pridodati i četvrtoga: Pietera van Musschenbroeka, koji je de Dominisovu ulogu u povijesti istraživanja dúge opisao pod Genovesijevim utjecajem, ali tek u posmrtno objavljenom djelu Introductio ad philosophiam naturalem .Pri sastavljaju svoje povijesne bilješke o istraživanju dúge Josip Zanchi slijedio je Newtona ili nekog newtonovca. Tvrdio je više od Newtona jer je za njega de Dominis »prvi od svih otkrio pravi uzrok dúge«, pri čem je oprezno dometnuo videtur, a objektivnije je od Newtona i nekih newtonovaca opisao Descartesov doprinos. Kad je pak studentima objašnjavao dúgu, slijedio je posljednju riječ znanosti – Newtona.Uporabom Zanchijeva udžbenika Physica particularis s de Dominisovim optičkim i meteorološkim prinosom mogli su se susresti profesori i studenti filozofije i u Hrvatskoj. Taj su udžbenik posjedovale knjižnice na dvama isusovačkim filozofskim učilištima: u Zagrebačkom kolegiju najkasnije od 1758., a u Požeškom kolegiju najkasnije od 1769. godine.While teaching philosophy at the University of Vienna and the elite school Collegium Theresianum , but also theology in the same city, Josip Zanchi, Jesuit of noble birth from Rijeka, had published four editions of his manual Physica particularis, containing also a most comprehensive meteorological treatise. In each of the four Vienna editions his elaboration on the cause of rainbow opens a historical paragraph comprising a short survey of de Dominis’, Descartes’ and Newton’s contributions to the explanation of rainbow. Search for Zanchi’s source in the works dealing with natural philosophy published after Newton’s Opticks has brought to light three Newtonians who also mentioned de Dominis: Henry Pemberton, Voltaire and Antonio Genovesi. The name of Pieter van Musschenbroek should be added to this list. He described de Dominis’ role in the history of the explanation of rainbow under the influence of Genovesi, published posthumously in his work Introductio ad philosophiam naturalem .While composing his historical paragraph on the explanation of rainbow, Josip Zanchi followed in the footsteps of Newton or a Newtonian. He exceeded Newton by stating that de Dominis was »the first to have discovered the true cause of rainbow,« carefully employing videtur in support of his argument, his description of Descartes’ contribution being more objective than that of Newton or some Newtonians. However, in his academic lectures on rainbow, he followed the latest scientific discoveries – Newton.Through Zanchi’s manual Physica particularis, Croatian professors and students of philosophy could also have become familiar with de Dominis’ optical and meteorological contribution. This manual was available in the libraries of two Jesuit philosophical schools: Zagreb College or Collegium Zagrabiense, not later than 1758, and in Požega College or Collegium Poseganum, from 1769 at the latest. (shrink)

Medicine is about caring for people. It is a moral enterprise, not simply a technique or a pursuit. Though modern healthcare offers an amazing array of options, it has also become a complex and sometimes utterly de-humanizing system. Now, more than ever, we need guidance to navigate through the issues surrounding our medical care. Advances in medical technology have blessed many with longer and healthier lives, but they have also provided us with interventions and procedures that call for serious ethical (...) evaluation. The BioBasics series is committed to an uncompromising respect for human life that will serve as a compass through a maze of challenging questions. (shrink)

Pojam globalizacije koristi se u različitim kontekstima i u različitim značenjima; pojam miješa činjenice i fikciju – postojeće i nepostojeće. Pojam globalizacije odnosi se na, primjerice, ekonomske, političke i kulturne procese koji nadilaze granice nacionalnih država. Nema filozofskog, odnosno konceptualnog utemeljenja globalizacije. Zapadni filozofski metanarativi interpretiraju se lokalno; ne postoji globalna interpretacija metanarativa. Etimološki ‘razumijevanje’ znači stajanje između razlika, na primjer između činjenica i fikcije. Logika stručnosti je logika stajanja između nada i realnosti – između nepostojećeg i postojećeg. Logika stručnosti (...) je opća teorija razumijevanja. Kao istinski opća teorija, logika stručnosti globalno nadilazi granice. Prema tome, logika stručnosti oblikuje temelj za filozofiju globalizacije. (shrink)

Konfucije, kao tipičan „akozmički” mislitelj, odbija govoriti o kozmološkim temama, kao što su „Put neba”. Ipak, čini se da neka njegova učenja, osobito ona koja se tiču praktične filozofije, imaju određenu kozmološku pozadinu. Ovdje se otvara pitanje: uključuje li Konfucije u svoje učenje kozmološke koncepcije, iako o njima nikada nije otvoreno raspravljao? Postoje li kozmološke pretpostavke/utemeljenje Konfucijeve praktične mudrosti? Slijedeći ta pitanja ovaj rad, analizirajući zbirku Konfucijevih izreka Analekti, razmatra kozmološku dimenziju Konfucijeve praktične filozofije. -/- .

Comparative work on philosophy of Indian spiritual leader, Aurobindo Ghose, 1872-1950 and Friedrich Wilhelm Nietzsche, 1844-1900, western philosopher.

Commemorative volume of contributed articles on the life and work of Maolānā̄ Olī Āhamada Niyāmapurī, 1885-1960, Islamic scholar, philosopher and multilingual poet from Chattagram District, Bangladesh.

U središtu ovog teksta nalaze se neki filozofski aspekti Elze Kučere (1883. — 1972.). Kučera je 1909. godine doktorirala filozofiju na Sveučilištu u Zürichu i tako postala prva Hrvatica rođena u Hrvatskoj koja je doktorirala filozofiju. No, glavni joj je interes bila psihologija, a kasnije i bibliotekarstvo te su, osim doktorskih disertacija, gotovo svi njezini objavljeni radovi unutar tih disciplina. No, u arhivu Nacionalne i sveučilišne knjižnice u Zagrebu čuvaju se njezina rukopisna i neobjavljena djela, a među njima se (...) može pronaći i određeni broj čisto filozofskih tekstova. Kako bismo prikazali filozofiju Elze Kučere, u ovom tekstu analiziramo dva aspekta njezina filozofiranja. Prvi je njezina diskusija problema uzročnosti kojim se bavi u pregledu epistemologije Thomasa Browna u svojoj doktorskoj disertaciji pod naslovom Spoznajna teorija Thomasa Browna: povijesna studija (Die Erkenntnislehre von Thomas Brown: eine historische Studie, Zagreb, 1909.). Drugi je pitanje nacionalne filozofije kojim se bavimo u kraćem tekstu o toj temi, napisanom vjerojatno 1918. ili 1919. godine i koji nikad nije objavljen. S obzirom na to da Elza Kučera kao prva žena filozofkinja, eksperimentalna psihologinja i knjižničarka u nas do danas nije dobila dužnu pozornost, donosimo i njezinu biografiju. (shrink)

El presente artículo versa sobre Abū Zakariyyāʾ Yaḥyà al-Balansī, un discípulo fervoroso y distinguido del conocido maestro sufí Ibn Sabʿīn de Ricote. Hay poca información sobre Yaḥyà, y quizás por ello ha pasado desapercibido. En el trabajo se recogen estos datos para darlo a conocer. Yaḥyà al-Balansī (o algún antepasado suyo cercano) habría nacido en Valencia. Estuvo en Alejandría en compañía del šayḫ Abū l-Ḥasan al-Šāḏilī, quizás a partir del año 642/1244. Regresó a al-Andalus y, después, habría viajado nuevamente hacia (...) el Magreb. En Bugía, se encontró con Ibn Sabʿīn, en fecha desconocida, aunque debió de haber sido hacia el año 648/1250. Desde entonces se hizo discípulo incondicional suyo. Habría acompañado a Ibn Sabʿīn, hasta establecerse en La Meca, después de pasar por Túnez y Egipto. También estuvo en Medina y en el Líbano. Se deduce que Yaḥyà era un sufí viajero, al igual que Abū l-Ḥasan al-Šuštarī. Yaḥyà falleció en el año 665/1267 y fue enterrado en al-Balyana, en el Alto Egipto. En este trabajo se presentan los fragmentos de las pocas obras que nos han llegado, y se busca confirmar su autoría de Kitāb al-Sulūk fī ṭarīq al-qawm, la única epístola suya que se conserva completa. Al final, se traducen los fragmentos tanto de al-Wirāṯa al-muḥammadiyya, y un fragmento recogido por Ibn al-Ṭawwāḥ, como de otro fragmento que aparece al final de una Risāla de Ibn Sabʿīn. Del estudio de este acopio de datos se llega a dos conclusiones de relevancia: 1. Aunque en el encabezado de Kitāb al-Sulūk, Yaḥyà se presenta como hijo de Ibn Sabʿīn, en este trabajo se va a demostrar que no lo era. 2. Se confirma su autoría de Kitāb al-Sulūk. (shrink)

Contributed articles on the philosophical concept of "other" as reflected in the culture of West Bengal, India.

À medida que vamos desenhando (desde há séculos, se não milénios) o mapa-mundi da globalização, cada Povo, cada Nação também mostra interesse em ir vincando a sua carta nacional. Neste esforço de definir e reforçar cada identidade colectiva, claro está que não se esconde qualquer perigo desde que não se confunda “individualização” com “individualismo”. Ao comemorarmos uma vez mais (agora em 2015) a “Conquista de Ceuta”, nós Portugueses não pretendemos apoucar os então vencidos, já que é o “encontro” com os (...) “outros” que nos move e distingue. Um encontro que nem mesmo a acirrada guerra religiosa e ideológica de então logrou obliterar por completo; ainda que luta armada e outras actividades geradoras de “honra”, “proveito” e “fama” tenham balanceado um Portugal independente para mais conquistas (ultramarinas), colonizações (sobretudo de espaços sem homens), descobertas (geográficas e humanas) e ensaios (modernos) de governação e administração. “Ceuta”, obviamente, não foi começo de tudo isto, mas continua a ser “registo de memória” e “dever de história”, que não apenas para os Portugueses; por tal, decidimos redigir esta colectânea de artigos. As we have been drawing (for centuries, if not millennia) the mapa-mundi of globalization, each People, each Nation also shows interest in being credited with their national charter. In this effort to define and reinforce each collective identity, it is clear that no danger is concealed if one does not confuse "individualization" with "individualism". As we celebrate once more (now in 2015) the "Conquest of Ceuta", we Portuguese do not intend to hide the defeated ones, since it is the "encounter" with the "others" that moves us and distinguishes us. An encounter that even the fierce religious and ideological war of that time managed to obliterate completely; Although armed struggle and other activities generating "honor", "advantage" and "fame" have balanced an independent Portugal for more conquests (overseas) colonizations (mainly of spaces without men), discoveries (geographic and human) and essays Modern) of governance and administration. "Ceuta", obviously, was not the beginning of all this, but it remains "memory register" and "duty of history", not only for the Portuguese but also for mankind, that’s why we decided to write this collection of articles. (shrink)

In this paper I examine arguments by Benacerraf and by Chihara against Gödel’s platonistic philosophy of mathematics.Neste artigo examino argumentos de Benacerraf e de Chihara contra a filosofia platônica da matemática de Gödel.

O autor incursiona no campo da sociologia militar, com um texto contendo exemplificações e citações de episódios históricos relevantes aos transes vividos nos dias de hoje. É de interesse para militares, civis e pesquisadores especialmente àqueles que desejam compreender 'a mentalidade' militar.

Politychna sot︠s︡ializat︠s︡ii︠a︡: radi︠a︡nsʹka sim'i︠a︡ i radi︠a︡nsʹka shkola -- I︠A︡k navchalysi︠a︡ miz︠h︡narodnyky v stolyt︠s︡i URSR -- U "Sektori problem ideolohichnoï borotʹby": "Perebudova" v kraïni ta Instytut istoriï -- Vidnovlenni︠a︡ Mohyli︠a︡nky, hazeta "Denʹ" i staz︠h︡uvanni︠a︡ zakordonom -- 'Bahatoviktorna polityka": Pomarancheva revoli︠u︡t︠s︡ii︠a︡ i povernenni︠a︡ I︠A︡nukovycha -- I︠E︡vromaĭdan - Revoli︠u︡t︠s︡ii︠a︡ hidnosti -- Front i "hibrydna viĭna" v tylu -- Vyklyky transformat︠s︡iï ta "Zelena khvyli︠a︡": Shcho dali? -- Zamistʹ pisli︠a︡movy: optymizm vid Bohdana Horyni︠a︡.

Articles on religion and ethics in Indian context.

José Seoane centers his commentary on my critique of the standard formal analysis of proof as an elucidation of the informal notion of proof, and I basically agree with his considerations throughout the paper. In my response I argue that the notion of formal proof is fundamentally an analysis of the notion of logical consequence, rather than an elucidation of the informal notion of proof. O comentário de José Seoane está centrado na crítica da análise formal de prova como elucidação (...) da noção informal de prova, e estou basicamente de acordo com suas considerações. Em minha réplica argumento que a noção de prova formal é fundamentalmente uma análise da noção de conseqüência lógica ao invés de uma elucidação da noção informal de prova. (shrink)

Ken López-Escobar questions the timeless status of various entities—propositions, numbers, etc.—as well as my characterization of pure propositional logic as an ontological theory. In my response I argue that my characterization of propositional logic does not depend on timeless propositions, or on other abstract truth bearers, but is a characterization in terms of truth relations between any truth bearers. I also discuss his views on numbers as cultural constructs, as well as his use of quantification in propositional logic.Ken López-Escobar questiona (...) o estatuto atemporal de vários entes—pro-posições, números, etc.— assim como minha caracterização da lógica proposicional pura como teoria ontológica. Na réplica argumento que minha caracterização não depende de proposições atemporais, ou de outros portadores de verdade abstratos, mas é uma caracterização em termos de relações de verdade entre quaisquer portadores de verdade. Examino também suas considerações sobre números como construtos culturais, assim como seu uso de quantificação na lógica proposicional. (shrink)

Paul Gochet raises several interesting issues about my Chapter 13 discussion of productivity, compositionality, the context principle, meaning, and formalization. In my response I concentrate on the question of units of meaning in relation to the context principle, and on the question of infinity and formalization.Paul Gochet levanta várias questões interessantes sobre minhas considerações, no capítulo 13, sobre produtividade, composicionalidade, o princípio do contexto e formalização. Concentro minha réplica na relação das unidades de significação em relação ao principio do contexto (...) e na questão de infinitude e de formalização. (shrink)

In his paper John Corcoran examines in detail many issues relating to logical form, and raises some questions about my formulations. In my response I emphasize two main distinctions that may clear up some of the issues. One is the distinction between logical forms, in the sense of logical properties of an abstract character, and logical form, in the sense in which we speak of the logical form of a sentence, or of a proposition. Another is the distinction, emphasized by (...) Boole, between primary propositions , and secondary propositions —which I illustrate through the distinction between predicate negation and sentential negation.Em seu artigo John Corcoran examina em detalhe muitas questões sobre forma lógica e levanta alguns problemas relativos à minhas formulações. Na réplica enfatizo duas distinções principais, que podem esclarecer algumas questões. A primeira é a distinção entre formas lógicas, no sentido de propriedades lógicas de caráter abstrato, e forma lógica, no sentido em que falamos da forma lógica de uma sentença ou de uma proposição. A segunda é a distinção, enfatizada por Boole, entre proposições primárias e proposições secundárias , exemplificada com a distinção entre negação predicativa e negação sentencial. (shrink)

In my response to Dirk Greimann I maintain that whereas one can recognize some specific appeals to “parsimony” or “simplicity” in the sciences and in philosophy as correct and legitimate, there is no precise adequate formulation of Ockham’s razor as a general methodological principle, and argue that the formulations he examines in his paper exemplify this imprecision.Em minha réplica à Dirk Greimann mantenho que mesmo sendo possível reconhecer certos apelos à “parcimônia” e à “simplicidade” nas ciências e na filosofia como (...) corretos e legítimos, não há uma formulação precisa e adequada da navalha de Occam como princípio metodológico geral, e argumento que as formulações examinadas em seu artigo exemplificam esta imprecisão. (shrink)